غلامرضا رضایی اصل
فرياد

فرياد

 

وقيــكـه دل ميگيـره  مــيــرم  ســــــراغ  ماســـه هـا

لــم مـيــدم بـه قايـقي كـه مـــونــده اون كـــنــاره هـا

 

قايق هم درخــــتي بود كـه روزي بندگــي  مــي كرد

تـــوي شهري از درخت با هــمنوع زندگـــي مي كرد

 

بـــدن چوبـي  اما  يه  قـــلب  مهــربـونـي  داشـــت

با صداي شاخـه هاش آواي خــوش زبــوني داشـت

 

اونـم  مثـل آدما  عاشـق  ميشـد  بـه  ســــــادگـي

هق هق  شبونه  داشـت  بـه قانــــون ِ دلـــ-دادگـي

 ـ

يه روزي  تنـــگ  غروب تقــديـر اومـــد  بـــريــدشون

يكـي شـون قايـق و اون  اسكله شـد نـــصـيبشون

 

قايـق زندگـي داره وقتـي  مي ره  بــه  اسكـــــلـه

اونـو آغوش ميكشـه زنـده  هم  ميشـه  اسكـــلـه

 

ايـــــن  دلِ قايقي مـو  يكـي  بـيـاد  زنــده  كـــنــــه

دلـــدار  اسكلشـو  ساخــتـه  مــنــو  بــنـده  كــنــه

 

آخه،اي مـــاسـه ها كه يه روزي قلبِ كـــوه بـــودين

ذره ذره  خـــرد  شدين  وقــتــي مــحـبـت  نـديديـن

 

قلب من ماسه اي نيست كه  ساحل  دريــا  بشـه

يــه  روزي  با  مــاسه ي  دلِ  او هـــم  نــوا  بـشـه

 

تن من تخــته اي  نيست  كه  روي  دريــا راه  بــره

هر دفــه  دلـش  گـرفــت  به  ديـدن  يــارش  بـــره

 

دل آدمــــا  مـــث  گــلهـــاي  ســرخ   گـلـــدونــــه

اگـه  پـــژمـرده  بشـه ديگـه  گلـي  نــمـي مـونـــه

 

تن آدما مث شمع  تـوي  شمــعـدون  مي مـونـــه

قطره قطره آب كه شـد ديگه شمعي نمي مـونــه

 

حاﻻ من  كي ام  نـه دل نـه قامتي مونـده بـــــرام

كلِ دنيا از غـم و غصــه و  آه مونــــده بــــه جــــام

 

آخــــرش يــه روزي تو دنياي خود خـراب ميشيــــم

از درخـت ابهت ، بُرده يه كــــــاه  رو  آب  ميشيــم

غلامرضا رضایی اصل

 | 

نظرات کاربران

 |